مجسمه
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ
ﭘﺪﺭﺵ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻲ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﻲ
ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻪ
ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ
ﮔﻔﺖ.
ﺭﻭﺯﻱ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻙ ﺭﺍ
ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ
ﮔﻮﻳﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ . ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ
ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ
ﺍﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ.
ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺩﻟﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﻙ ﺳﻮﺧﺖ. ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ : « ﺟﻮﺍﻥ، ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﻧﺸﺴﺴﺘﻦ ﻭ
ﺯﻝ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭﻱ
ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﻱ .»
ﭘﺴﺮﻙ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ، ﻣﺼﻤﻢ ﻭ
ﺟﺪﻱ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ
ﻣﺤﻜﻢ ﻭ ﻣﺘﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ : «ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻻﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻛﺎﺭ
ﻛﺮﺩﻥ ﻫﺴﺘﻢ «! ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ.
ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ . ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ
ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﻪ
ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺟﺰﻭ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎﺯﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ
ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ « ﻣﻴﻜﻞ ﺁﻧﮋ» ﺑﻮﺩ !
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ
ﻻﺯﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ . ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﮕﯿﺮﺩ
